Over los durven laten en verder gaan

Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig in Griekenland

Het lijkt zolang geleden dat ik op een zondagavond de deur van ons huis op de berg in Patmos achter me dicht trok. Check, check, check, zijn de poezen echt goed buiten. We gaan een paar weekjes naar Nederland. Tenminste dat was het plan. Het is eind november 2018. De taxi wacht, koffers en box van Dotje worden ingeladen. Dag huis tot over een paar weken. In het donker rijden we naar de kade, de taxichauffeur zet ons af bij het welcome café wat natuurlijk ook als afscheid café dienst doet. Onze boot vertrekt om één uur in de nacht. Als we opstappen kijk ik achterom. Ik zie het verlichte Paraskevi kerkje als laatste. Dag Patmos, tot gauw.

Begin november 2019 gaat de deur van het huis op de berg pas weer open. We hadden echt niet kunnen bedenken dat ons tripje naar Nederland bijna één jaar zou duren. En dat ons leven een hele andere wending zou nemen al helemaal niet.

Afscheid

Door diverse omstandigheden hebben we besloten dat het wonen op een klein afgelegen eilandje voor ons niet meer goed aanvoelt. Nadat we er in 2003 voor het eerst voet aan land zetten en verliefd werden op Patmos is het nu tijd om verder te gaan. We hadden natuurlijk ruimschoots de tijd om over dit besluit na te denken het afgelopen jaar. Wat we persé wel wilden dat moesten we goed op een rijtje zien te krijgen. Dat was dus een iets groter eiland, niet té groot.

Zo’n eiland waar ik op zaterdag lekker naar de markt kan gaan. De markt op Patmos is het groentestalletje van Pedro en ik verlang na al die jaren naar een markt met kruiden en honing en alle geuren en kleuren die daarbij horen. Maar op het verlanglijstje stond echt bovenaan een eiland waar we op aan konden vliegen. Niet meer het eindeloze gezeur en getob met bootschema’s en boten die in de winter maar drie keer per week varen en vooral de lange reis van tweeëntwintig uur om ons eiland van voordeur tot voordeur te bereiken zijn genoeg geweest voor ons. Daarnaast staat een goede medische post of liever nog een ziekenhuis hoog op onze prioriteitenlijst. Dat alles hebben we gevonden.

De verhuizing

Verhuizen in Griekenland van het ene eiland naar het andere is nog best een uitdaging. Zeker als het ook nog eens met een boot moet gaan die niet dagelijks op en neer vaart. Een boedelbak huren kennen ze niet op Patmos, laat staan dat er een verhuisbedrijf aanwezig is. Dus schakelen we vanuit Nederland een verhuisbedrijf in Athene in voor verdere informatie. Vrij snel worden we gebeld door ene Yiannis uit Athene die al heeft gebeld met ene Takis van Patmos. Of wij die misschien kennen? Tja, wie kent wie niet op Patmos. Natuurlijk kennen we hem.

Yiannis kan wel regelen dat Takis inpakt. Nou, dat hadden we zelf ook kunnen regelen dus. Bovendien kunnen we dat zelf wel, het inpakken is het probleem niet. Hoe komen onze spullen van het ene eiland op het andere, dat is onze zorg. Maar dat kan Yiannis ook wel regelen voor ons. Dat is al een hele geruststelling. Zitten we nog wel met het probleem boot.

De verhuiswagen kan zondagnacht vanaf het door ons uitgekozen eiland komen. Helaas kan die niet meteen inladen en weer terug. Dinsdagnacht gaat de eerste boot terug. Waardoor we meteen weer fijntjes eraan herinnert worden waarom we ook alweer wilden verhuizen. Vanuit Nederland heeft partner verhuisdozen van Karwei meegenomen. Als ruimbagage, best apart. Want ook dat is een probleem op een klein Grieks eiland, dozen. Bij de AB super zijn er meestal maar een paar en niet in zo’n goede conditie dat je er spullen mee in kunt pakken. Het inpakken lukt dus perfect nu. Goede zet die verhuisdozen. En inderdaad zondagavond belt Yiannis vanaf de Blue Star, de verhuiswagen zit erop en is onderweg. Spannend.

Obstakels

Maandagochtend. Eerste obstakel. Fijn dat de verhuiswagen er is, minder fijn is dat die niet bij ons huis kan komen. Niet verwacht, toch gebeurt. We wonen nogal hoog, dat is één, maar buurman Harry weigert al jaren zijn bomen te knippen zodat de takken tot bijna op de weg omlaag hangen. De verhuiswagen kan niet bij ons huis komen. Helemaal van een ander eiland wel maar onze berg blijkt niet te nemen. Wat moeten we doen? Het is heet, eerst maar koffie voor de mannen?

Rondje bellen over het eiland, heeft iemand een klein vrachtwagentje wat onze spulletjes naar beneden de berg af kan rijden om daar vervolgens alles over te laden in de grote vrachtwagen? Even stressen maar natuurlijk vinden we iemand, dit is Griekenland hé. Waar soms niets lijkt te lukken en waar dan ineens van alle kanten oplossingen komen. Nu in de vorm van een klein open vrachtwagentje met chauffeur. Binnen een paar uur zit alles dan toch in de grote verhuiswagen, zelfs mijn grote pot met de bougainville waarvan ik bang was dat die te zwaar zou zijn.

En zo is het huis op de berg leeg, we hebben nauwelijks tijd om achterom te kijken. Nieuwe avonturen liggen voor ons, voor iedere deur die zich sluit gaat immers een andere open.

Wordt vervolgd…