Op de achterbank

Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira

Het is een prachtige najaarsdag met rustig zonnig weer als we rond vijf uur in de middag in de varkoula, het bootje van taxi-Takis stappen. We gaan zeevissen. Er liggen al een paar bergjes met visnetten aan boord daarna passen wij er nog net bij. Taxi-Takis, onze bijnaam voor hem vanwege de vele Takissen op Kythira, geeft het roer aan Albert. ‘Prosochi Alberto!’ Pas op de rotsen onder water!

We glijden langs de indrukwekkende westkust van Kythira en ondertussen gooit taxi-Takis de netten uit. Het grote wachten is begonnen. Vele schommel-uren later -wisten wij veel- kunnen we de netten binnenhalen en de vissen eruit pulken. Oftewel wij kijken toe en taxi-Takis, taxichauffeur in het dagelijkse leven, klaart de klus want er zitten vissen tussen met giftige stekels. Wij schommelen verder. Hij is enthousiast over de vangst. ‘Jullie brengen mij geluk’, roept hij. Vice versa want nog dagenlang smullen wij daarna van een visje op de BBQ.

Kaló taxídi

Enthousiaste en vrolijke taxichauffeurs komen we ook regelmatig tegen in Athene. Tegenkomen is niet helemaal correct want we zitten toch snel een half uurtje bij ze op de achterbank. De taxichauffeurs -veelal man- zijn zelfstandig ondernemers en drukke baasjes. Over hun hobby of tweede baan, al dan niet met extra inkomsten, kunnen ze met veel enthousiasme vertellen. Voor ons een geweldige Griekse taal- én cultuurles.

Advies
Op een dag zit Albert bij zo’n stralende 68-jarige taxichauffeur met glimoogjes in de auto. Een open boek op intiem vlak. De man in kwestie is een groot vrouwenliefhebber, zoals hij zelf spontaan aan Albert begint te vertellen. Zijn jongste kind is pas 8 jaar jong. Hij flirt met menig vrouw die ze in de taxi passeren en ja nou, hij lust er wel pap van in bed. Albert kreeg een volledige uitleg over mannengedoe op zekere leeftijd en welke pil hiervoor te gebruiken en hoe…

Bidden
Niet iedere taxichauffeur is zo’n babbelaar. Ik had een heel andere ervaring met een stille. Een stille edoch stoere taxi-man met een trendy zonnebril op z’n neus, die de hele rit niet af is geweest. Hier en daar een tattoo en eens een keertje Engelstalige popmuziek op de radio. In zijn rechterhand hield hij heel stevig een komboloi -een bidkransje- vast. Zijn linkerhand lag boven op het stuur en het was niet alleen het stuur dat hij vasthield maar er glom tevens een goudkleurig kruisje in zijn knuist. Bij elke kerk die we passeerden sloeg hij een kruis, kuste hij de komboloi en daarna het kruis. Ondanks zijn volle handen en ogenschijnlijk diepe gedachtes arriveerde ik veilig op het Syntagmaplein in Athene.

Fluiten
Wat dacht je van een huis vol met kanarinias. ‘Aha, jullie wonen op Kythira maar komen uit Nederland!’ Deze taxichauffeur ging toen helemaal los over al zijn reizen door Europa. Steevast met zijn vrouw en een paar kanarinias. Kanaries, vogeltjes dus. Zo heeft hij al menige kanarieshow bezocht en prachtige steden gezien. Hij heeft er wel honderd in zijn flatje. Wie past er dan op de kanaries als ze weg zijn? Niemand minder dan de 30-jarige zoon die het heerlijk toeven vindt bij zijn ouders thuis. Maar wat als al die kanaries allemaal tegelijk gaan fluiten? Even kijkt hij mij aan met zijn pretoogjes en dan; ‘Ik heb vooral stille kanaries.’ Wij wisten niet dat die bestonden.

Gevoelige snaar
En dan nu de uitsmijter onder de taxichauffeurs. Toevallig heeft hij een studio in dezelfde wijk waar ik naartoe moet. Maar van dat hotel had hij nog nooit gehoord. Daarna begon hij meteen in het Grieks te ratelen en uit te leggen wat hij daar deed in die studio: radiomaken voor Joy-Radio blijkt zijn grote hobby te zijn. ‘Woon je op Kythira?’ Natuurlijk kent hij het eiland.

Ta Kythira, pote den tha ta vroume – Kythira we zullen het nooit vinden! Bijna iedere Griek kent dit nummer. Het is een optimistisch melancholisch lied. Over het symbolische en paradijselijke droomeiland Kythira dat geschreven en gecomponeerd is in de jaren 70 gedurende de junta periode. Hij begon meteen op zijn mobieltje te scrollen en mee te zingen met het nummer. Ineens greep hij naar rechts op de passagiersstoel en hield een klein gitaartje omhoog, een baglamas.

En daar, middenin het drukke stadsverkeer verkeer, op weg naar mijn hotel, begon hij te tokkelen en te zingen. Voor mij. Onvergetelijk!

Meer weten over hun plekje op Kythira? Kijk dan op eengriekseiland.nl