De bezembrem op Kythira, met kenmerkende gele bloemetjes

Onverwachte gasten

Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira

Zodra de brem begint te bloeien en grote delen van het eiland zijn gehuld in zijn warme gele kleur en bedwelmende zoete geur, is het op en top voorjaar op Kythira. Bij al die uitbundigheid gaan mijn gedachten altijd even naar dat moment toen onze ’tuin’ veranderde in een gele oase. En dat was geen brem.

Het was het eerste voorjaar nadat de bouw van het guesthouse was afgerond en we net de eerste winter op ons nieuwe stekkie hadden doorgebracht. De tuin was nog een puntje van aandacht. Een groot punt, want op een paar cipressen na en de olijfboomgaard in wording, was de rest een uitgevlakt en saai opgeleverd stuk bouwterrein.

De ouders van

Althans, dat dachten we. Totdat er ineens, tussen al dat zand en puin, weldadig groen uit de grond omhoog schoot. Dat trok de aandacht van twee oudjes die kwamen rondscharrelen op ons braakliggende stukje grond. Eén Griekse blik is voldoende om de gewilde chorta (wilde groente) te herkennen. Het bleken zowaar de ouders van de loodgieter te zijn. Hij had een klusje bij ons, en blijkbaar nam hij z’n ouders wel eens mee, zodat ze ondertussen een boodschap konden doen. In dit geval bij ons: een sappig groen middagmaal verzamelen. Ineens begon vaders over het stenen muurtje te klauteren, wat nu? Hoge nood! Hij dacht zijn blaas even te kunnen ledigen in het buurlandje. We hebben hem toch maar even naar een, door zijn zoon aangelegd, echt toilet gebracht.

Een maand later stond hetzelfde stukje grond ineens vol met schattige gele bloemetjes. Het bleken een soort mosterdplantjes te zijn. De vlinders fladderden er vrolijk rond. Mafje, onze poezenbeest van een jaar, had de tijd van haar leven. Uitgelaten huppelde ze door de gele struikjes, achter alle opspringende en vliegende insecten aan. Nee, daar was niets mis mee. Echter, voordat een vlinder een vlinder is…

Rupseninvasie

Op een zonnige dag kropen er ontelbare rupsen tegen ons pand omhoog. Die kwamen allemaal uit de gele bosjes zetten. Alle gasten schoten snel te hulp. Iedereen verzamelde de rupsen op vriendelijke wijze in een bakje om ze verderop hun vrijheid terug te geven.

Het bleek een te idealistische missie. Er kwamen steeds meer rupsen. Een idee was om ze te besprenkelen met azijn. Zo sterven ze een zachte dood, lazen we na wat onderzoek op Google. Dat was toch wel erg, en een beetje smerig. Er was nog maar één oplossing: de prachtige gele bloemetjes, inmiddels verworden tot vervelend onkruid, met rups en al uit de grond trekken.

De gele bosjes waren in een mum van tijd verwijderd. Daarna was het nog dagenlang ‘ontsnapte’ rupsen vangen. Ze kropen overal, ook binnen. Hè bah, die grote groen-gele vlekken op muren en vloeren… Tja, je stapt wel eens per ongeluk op eentje, en dat wilden we de gasten en onszelf zoveel mogelijk besparen. Langzaam maar zeker kregen we de rupseninvasie onder controle.

De vlinders

De gele mosterdplantjes hebben het nog een paar jaar geprobeerd, maar zijn langzaam uit de tuin verdreven door andere begroeiing. Trouwens, zodra ik tegenwoordig zo’n geel plantje in de tuin zie, haal ik deze er meteen met kluit en al uit. Gelukkig weten de vlinders onze tuin nog steeds te vinden.