Onthaasten in de drukte op Patmos

Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig op het eiland Patmos.

Het is zes uur in de ochtend, de wereld is aan het ontwaken. Ik zit op mijn terras en kijk naar de blauwe zee. Blauwe lucht. Twinkeltjes dansen op het water in dit morgenlicht. Vlakbij me in de baai ligt een klein vissersbootje. Nog even en dan zal het wegvaren. Ik hoop op een goede vangst voor de visserman.

Aan de overkant waar we een ezelopvang hebben, drentelen de ezels in de eerste ochtendzon. De hele wereld is nog vredig en in rust. Over een paar uur zullen de eerste toeristen verschijnen op het strand onder aan mijn berg. Het wordt een warme dag, ik voel het nu al. Maar op dit moment is het stil net voor de dag begint.

Lieve Yorgos

De zomer is begonnen. En het is drukker aan het worden op het eiland. Het restaurant beneden aan onze berg is ook weer geopend. Gisteren zag ik er drie bussen staan met toeristen uit Griekenland die hier een paar dagen op pelgrimstocht waren. Zo fijn voor de eigenaar, onze lieve buurman Yorgos. Want die moet in deze drie maanden toch zijn hele omzet maken om de winter door te komen.

Ach, Yorgos. Zo’n Grieks restaurant uit het boekje. Zo zijn er niet veel meer. Zijn moeder staat achter het fornuis in de open keuken. Daar ga je naar binnen om te kijken wat ze die dag gekookt heeft. Traditioneel Grieks eten. Als wij komen verschijnen er meteen verschillende kleine hapjes op tafel. Tzatziki, dolmades, taramosalata, van alles wat. Om je welkom te heten. Veel te veel voor mij omdat ik ook nog moet eten.

Keuzes genoeg in de keuken. Verse vis, moussaka, pastichio, kip, patates natuurlijk, gewoon teveel om op te noemen. En ook al neem ik verder alleen een choriatiki (Griekse salade) ik loop wel mee de keuken in om haar te prijzen en te kijken wat ze allemaal voor lekkers heeft gemaakt. Glunderend en trots staat ze bij haar pannen.

Als we klaar zijn met eten en genieten en om de rekening vragen gaat het altijd hetzelfde. Yorgos denkt en denkt en zegt een paar keer hmmm, hmmm , nog eens hmmmm en dan zegt hij 20. Het is altijd 20. Wat we ook nemen, met hoeveel mensen we ook komen, hoeveel wijn er ook gedronken is. Yorgos zegt 20. En geeft ons een tas komkommers mee uit zijn tuin voor thuis. Alles wat hij in zijn restaurant serveert aan groenten komt zo vers uit zijn eigen tuin!

Bijzonder consult

Deze week hielden ook wij een toeristendag. Tas ingepakt, brood gesmeerd en naar het strand. Dot, onze hond, mee natuurlijk en een dik boek want er is geen betere plek te bedenken om een goed boek te lezen als op een strandstoel onder een parasol. Dacht ik.

Die parasol schoot los en je kan het al raden. Pats boven op mijn neus. Nu kan je je niet voorstellen hoe zwaar zo’n ding is maar geloof me. Zwaar. Het was even of ik van de wereld was. Waarschijnlijk was ik dat ook. Pijn. En dan koelen, ijs er op, veel ijs. Zou mijn neus gebroken zijn? Geen bloed dus waarschijnlijk niet. Ga ik eens een dagje naar het strand zeg. Diezelfde avond vroeg naar bed want mijn gezicht zwelt toch wel erg op. Van de shock en ellende slaap ik twaalf uur achter elkaar.

De volgende middag moeten we naar Mixalis, de dierenarts om het voer wat we voor Dot bij hem kopen te gaan betalen. Dat eten komt met de boot vanaf het eiland Leros waar Mixalis een praktijk heeft. Eens per maand is hij hier bij ons op Patmos. Als ik binnenkom ziet hij meteen mijn gezicht. En moet ik direct zijn spreekkamer in.

Op de behandeltafel staat een kat met baasje ernaast, die moeten maar even wachten. Ik moet gaan zitten en Mixalis onderzoekt uitgebreid mijn gezicht en vooral mijn neus. Niet gebroken luid zijn oordeel. Drie maal daags koelen met ijs. En rust nemen. Zo, dat kan dus echt alleen in Griekenland. Een consult bij de dierenarts. Blij en toch gerustgesteld stap ik weer buiten.

Verandering

Patmos. Adembenemend eiland. Overdag en in de avond. Als we een avondwandeling maken met Dot zien we het steeds weer. Duizenden lichtjes schitteren ons tegemoet. Het klooster is prachtig verlicht. Het is net of we in een sprookje rond aan het dwalen zijn. Magisch. Het mag van mij zo blijven, puur en sereen tegelijkertijd.

Onlangs hoorde ik een toerist om een folder vragen bij de plaatselijke VVV. Toen hij die kreeg zei hij dat hij hetzelfde boekje mee kreeg als vijf jaar geleden. Waarop de medewerkster achter de balie antwoordde; dat maakt toch niets uit want op Patmos verandert er toch nooit iets. Helaas is dat niet helemaal waar maar wat ons betreft mag deze plek zo blijven.

Na de citroenentijd is het nu abrikozentijd. De bomen hangen vol. We krijgen ze van onze Griekse buren. Een fruitschaal vol. En eitjes. Verser kan het niet. Alles is zo lekker hier. Zonovergoten. De tomaten spatten uit elkaar van vreugde om in je salade te mogen als je ze snijdt.

Onthaasten

Vakantietijd hier. Het begint wel drukker te worden nu. Toeristenbootjes uit Samos en Kos die ons eiland een dagje aandoen. Bootjes uit Turkije. In de super struikel je over de mensen die wat langer blijven. En ze zijn druk druk druk. Ze hebben hun eigen land nog bij zich. Pas als ze hier één weekje zijn zie je ze tot rust komen.

Hun ogen worden rustiger, hun gebaren ook. Ik zou het iedereen aanraden, blijf even op een plek, zorg dat de stress uit je systeem verdwijnt en geniet van het eenvoudige Griekse leven. Laat de dagen langzaam voorbij glijden. Droom weg op een terras aan zee. Nergens is het licht zo mooi als hier. Fel op de witte huisjes.

Kom naar Griekenland deze zomer

Natuurlijk begint deze column op een promotie verhaal te lijken om naar Griekenland te komen. Gelukkig zit ik dan goed op deze Griekse site. Maar het is ook echt een belangrijk item voor mij. Omdat ik hier woon zie ik als de toeristen weer naar huis zijn hoe het de Griekse bevolking vergaat. De zomer is dé tijd om geld te verdienen, daar moeten ze de winter weer mee doorkomen. En sinds de crisis is het er echt niet beter op geworden. Maar daarover een andere keer. Kom en geniet van deze schoonheid, de zon die altijd schijnt.

Een vakantie in Griekenland brengt je zo door een poort, naar het licht.