Natuurlijk Kythira

Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira

De eerste bomen die we hebben geplant op Kythira waren olijfbomen. Op ons pas gekochte stukje land hadden we een mooi plekje uitgezocht voor vijfentwintig hele jonge olijfboompjes. Het planten van iets in de rotsige, keiharde, droge bodem op een Grieks eiland is niet eenvoudig. Gelukkig had onze vriend de aannemer hier wel een mannetje voor. De prikbosjes en stenen werden verwijderd en diepe gaten werden gegraven. Ineens stonden ze daar, minuscule olijfboompjes dapper te wapperen in de wind. Ze zagen er kwetsbaar uit, maar iedereen verzekerde ons dat het goed zou komen. Niet gehinderd door enige kennis van tuinieren of boomgaarden gingen we fris en fruitig mee in de ideetjes en tips van de aannemer.

Wat ruist er door het struikgewas?

Een paar maanden later waren de gastenverblijven klaar. Een groentetuintje moest er komen, aldus de aannemer. Hij plantte zelf de tomaten, paprika’s, aubergines en courgettes. Alles werd elke dag flink bewaterd. Daarna kwamen er citroen- en sinaasappelbomen. Dat was onze droom: een binnenplaats vol met fruitbomen. Elke dag vers geperst sinaasappelsap en een heerlijke Griekse salade uit eigen tuin. Ik zag het al helemaal voor me.

We waren niet de enigen die trek kregen van alle groei en bloei onder de warme Griekse zon. Bij elke ochtendgloren bleek de kwetsbare groente te zijn verdwenen. Wat kruipt er toch allemaal door het struikgewas? Een ander puntje van aandacht was de snoeihete zomerzon. Die gele bol brandde alle sappen uit de jonge scheuten. Het zag er een beetje triest uit, al dat verdroogde en uitgedroogde spul.

Mee-eters

Er kwamen nog meer ongenodigden voor een hapklaar ontbijt. Het groepje luidruchtige buurtkalkoenen lustte wel een zaadje of krekeltje. Bij zonsopkomst renden ze met hun herkenbare klokkende geluid door ons prille boomgaardje, met Albert in zijn onderbroekje (het was nog heel vroeg) erachteraan om de familie Kalkoen te verjagen. Niet dat ze erg veel kwaad deden, laat dat maar over aan wollige viervoeters.

Schapen. Die vraten in één nacht een deel van onze olijfbomen kaal. Óh, wat waren we sneu. Een paar dagen later kwamen ze nog eens terug om de restjes te verorberen. We waren er deze keer wel op tijd bij en konden ze met veel geschreeuw de boomgaard uit krijgen. Van wie was toch die loslopende kudde schapen?

Geiten

Jaren later, met veel meer muren om de inmiddels gestaag uitdijende olijfboomgaard, kon er geen schaap meer naar binnen. Die grote kudde wilde geiten is weer een heel ander verhaal. Die springen zo over muurtjes heen. Na de grote brand op Kythira in 2017, toen een groot deel van de vegetatie van het geitenleefgebied was afgebrand, wisten ze wel waar iets sappigs en groens te happen viel. Vooral ’s avonds en in de vroege ochtenduren, gedurende de droge zomermaanden, kwamen de wilde geiten steeds dichterbij de dorpjes om zich tegoed te doen aan al het groen in de boomgaarden en tuinen.

Wilde geiten en schapen kunnen zich trouwens nagenoeg muisstil voortbewegen. Het is enkel wat gesnuif en geschuifel door het gebladerte. Geiten ruik je wel van verre, en ze laten een duidelijk spoor achter. Kortom, de alarmbellen gingen af toen ik op de parkeerplaats geitenkeutels vond en een heleboel hoefafdrukken. Wilde geiten!

Vluchten of vechten

Een paar dagen later, de zon was net op, liep ik ons terras op en rook een overduidelijke en penetrante geitenlucht. Voorzichtig sloop ik via het ezelspad de geitengeur achterna. Nog een bosje om, en daar stond ik ineens oog in oog met een monster! Een gigantische geit, vermoedelijk een bok, met zijn grote horens en bloeddoorlopen oogjes en minimaal een schofthoogte van anderhalve meter. We keken elkaar verbijsterd aan: vluchten of vechten? Voordat ik me om kon draaien, stond de bok met zijn gevolg al aan de andere kant van het dal. Hij draaide zich boven op de heuvel nog even om; zag ik daar nu stoom uit z’n oren komen? Vast een beetje boos omdat ik ze had gestoord tijdens hun ontbijtmomentje.

Met de olijfboomgaard is het trouwens helemaal goed gekomen. Van de groente zijn we afgestapt. De citrusbomen in de binnenplaats hebben we herplant in de olijfboomgaard. Vergezeld door nog meer fruitbomen zoals onder andere vijgen, kumquat, kweepeer en allerlei soorten kruiden en eetbare planten. De dikke  humuslaag houdt de regen goed vast en zorgt voor verkoeling in de hete zomermaanden. Albert heeft zich de afgelopen jaren enorm verdiept in het creëren van een voedselbos(je) en dat gaat hartstikke leuk in het verdraaid lastige mediterrane landschap.

Meer lezen over wat Anita en Albert meemaken op Kythira? Kijk dan op blog-eengriekseiland.nl .