Kyrios Nikos
Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira
In het voorjaar, als het gras gestaag groeit en het eiland groener en fleuriger kleurt en geurt van de vele wilde bloemen en kruiden, zie ik regelmatig een Griekse buur diep voorover gebogen in de gaarden staan. Voorzien van een blauwe plastic zak en een aardappelschilmesje staat de persoon in kwestie te speuren en te spitten. Het zijn geen bloemetjes voor op tafel maar de buit is vooral een lekker maaltje wilde groentes oftewel ‘chorta‘.
Chorta
Dit fantastische voorjaarsgerecht is verslavend lekker. Chorta smaakt een beetje naar wilde spinazie maar dan net even anders. Er zijn meer dan 70 soorten. De een is bitterder dan de ander maar dat is vooral een kwestie van wat er op dat moment voorhanden is in de natuur. Chorta tezamen met ‘bakaljiaros me skordalia’ (een gebakken visje met knoflooksaus) en een koel glas witte wijn is een waar feestmaal. Een traditioneel gerecht tijdens de viering van Onafhankelijkheidsdag in Griekenland op 25 maart.
De verzamelde groentes worden goed schoongemaakt en daarna geblancheerd. Nadat het is afgekoeld wordt de groente gemengd met olijfolie, peper en zeezout. Voor de liefhebber is er nog een citroentje voor het zuurtje. Chorta is een authentiek Grieks gerecht en een aanrader voor ieders culinaire lijstje in Griekenland. Later in het jaar wordt het aangeboden onder de naam ‘Vlita’, dat is van de plant amarant en deze groeit ook in de zomer.
Zelf duik ik in het voorjaar regelmatig de berm in om kruiden te plukken. Om de prachtige wilde bloemetjes te fotograferen en om voor mezelf een boeketje te plukken. Meneer Nikos houdt ook van zo’n momentje. In zijn poging om zijn vrouw blij te maken met een voorjaarsboeketje kwam hij klem te zitten in een olijfgaard. Op dat moment reed ik net langs…
Kyrios Nikos
Ergens op een smal boerenweggetje trof ik meneer Nikos aan omringd door een zee van gele narcisjes in een olijfgaard. Het zag er bijzonder uit want hij hing voorover met zijn gezicht naar de straatkant en zo te zien kon hij ieder moment voorover kukelen. Het muurtje oftewel een erfafscheiding lag anderhalve meter boven het weggetje, ik schrok me rot.
Meneer Nikos kon niet overeind komen zo leek het. En van de muur afkomen leek eveneens onmogelijk. Hij had een heel rood hoofd en was de jongste niet meer. En zeker niet de slankste. Zijn vrouw stond aan hem te sjorren om hem van die anderhalve meter muur af te krijgen. Ze was in paniek want ze kreeg hem in haar uppie niet in beweging. Nu begonnen we samen aan meneer Nikos te duwen en te trekken maar dat deed pijn aan zijn been. Ik klom snel op het muurtje en zag dat zijn ene been vast zat in een gat tussen de muur en de olijfgaard. Om precies te zijn: zijn voet was in een diep gat gedraaid. Eerst dat been er uit. Best ingewikkeld want hij bleef daar zitten als een brok graniet.
Uiteindelijk kreeg ik zijn voet los en gooide snel wat losse stenen in het gat. “Even bijkomen meneer Niko, gaat het?” vroeg ik. “Zullen we samen opstaan en daarginds het veld aflopen?” stelde ik voor. Maar nee hij wilde perse over de muur naar beneden. Al duwend en trekkend aan zijn spijkerbroek en armen kregen zijn vrouw en ik hem veilig op de grond. Anderhalve meter? Het leek wel 10 meter. Geland op zijn voetjes zag ik hem een beetje besmuikt om zich heen kijken. Gered door twee vrouwen. De enige getuige was het bosje bloemen, dat lag nog keurig op het muurtje.
Meer weten over hun plekje op Kythira? Kijk dan op eengriekseiland.nl
