Kardia mou

Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira

Afgelopen zomer was het precies 15 jaar geleden dat de deuren van onze gastenverblijven open gingen. Onbekend met alles wat er op ons af zou komen en al helemaal met het runnen van een guesthouse op een Grieks eiland. Een ommezwaai van jewelste en een hele grote uitdaging om van ‘Φως και Χώρος ’ (Fos kai Chóros) oftewel Licht en Ruimte ons succes te maken.

Het leven een beetje vertragen was een insteek, een wens, toen we definitief besloten te emigreren. Op Kythira zou dat best kunnen lukken dachten we toen nog heel onschuldig. We verhuren een aantal kamers voor de inkomsten, schoffelen wat in een tuin waar alles als vanzelf bloeit en groeit en na gedane arbeid gaan we zalig rondlummelen en uitrusten op het strand. Niet te vergeten alle eilandexpedities die we gaan beleven met de (eiland)vrienden en samen met familie die op bezoek gaat komen.

Een lach en een traan

De kamerverhuur in deze is het enig kloppende feitje. De andere wensen gebeuren wel maar dat vergt de nodige planning en inspanning. Een lange luie dag blijft na al die jaren nog steeds een droom. En wat betreft de vertraging? Die lijkt op een Grieks eiland in de versnelling te zijn geraakt.

Het werkende leven op Kythira, in een kleine gemeenschap mondt al gauw uit in allerlei klusjes voor deze en gene en meedoen aan het dorpsgebeuren in voor- en tegenspoed. Een niet ingezegende en geregistreerde huwelijksverklaring. Die we meestal met genoegen uitvoeren. Meestal, want soms zeggen we best ‘OXI’ (nee). Dat we in al die jaren ook diverse lieve vrienden en buren hebben begraven schrijf ik hier met een lach en een traan. De lach om alle gekke Griekse fratsen en de traan om het gemis. Dat geldt ook voor de bouwer van onze gastenverblijven.

Panajiotis de bouwer

In 2008 maakten we voor het eerst kennis met Panajiotis, een aannemer op Kythira. Ik zie hem nog zitten in het Kafenio in het dorp, starend naar ons met zijn grote bruine ogen, die iets te bol stonden vanwege schildklierproblemen zo vernamen we later. Nog heel even acteerde hij geen Engels te spreken en vertaalde zijn Australische vrouw het Grieks. Ons enthousiasme, en zeer waarschijnlijk onze naïviteit, zette de deur wagenwijd open voor een mooie maar helaas veel te korte vriendschap. Hij nam ons mee naar de dorpsfeesten, wij namen hem mee in onze plannen. Mooie renovatieprojecten kwamen voorbij waar hij totaal geen zin in had. Dat was al snel duidelijk als we samen op pad gingen voor bezichtigingen. Hij, standaard met een peuk in zijn mondhoek en bouwvakkersdecolleté, wij, vooral gedreven om te zien, te horen en te leren.

Het inmeetmoment van het huis. Links Panajiotis. Op een wel heel erg kaal land. Albert kon voorkomen dat het helemaal misging tijdens het inmeten. Gaarne een kwartslag draaien, richting de zonsondergang.

De Bouw

Tot we ineens op dat ene stukje land stonden midden op het eiland. Dat was inpakken en vooral doorpakken toentertijd. In een onvoorstelbare vaart van slechts drie maanden was de bouwvergunning klaar voor een nieuw te bouwen pand. Negen maanden later, juli 2009 gingen we van start met het guesthouse en daarvan hebben we nooit een seconde spijt gehad.
‘Καρδια μου’ (Kardia mou) mijn hart, zoals ik Panajiotis inmiddels was gaan noemen, probeerde de wensen van zijn opdrachtgevers wel eens te saboteren. Albertaki en Anitaki, wij dus, moesten dan bij hoog en bij laag springen om de gestucte muur weer ongestuct te krijgen. Om maar een voorbeeldje te noemen.

De grote gravers voor het souterrain. Met rechts in de gele graafmachine onze buurjongen van toen 6 jaar. Inmiddels een grote kerel en nog altijd te vinden op een graafmachine.

Het souterrain is uitgegraven en het cement voor de fundering kon worden gestort.

Diverse eilanders begonnen zich met de bouwontwikkelingen te bemoeien. Vooral toen er 6.000 oude dakpannen werden gebracht. ‘Jullie worden besodemieterd door Panajiotis’, riep er iemand. Echter, dergelijke oude doorleefde pannen vonden wij veel mooier dan de vers gebakken. We waren dolgelukkig dat hij ze op de kop had kunnen tikken.

‘Vertrouw die man niet’, riep een andere eilander. ‘Panajiotis kan geen rechte muren bouwen’. Mede daarom was onze keuze precies op hem gevallen. Die traditionele bouwstijl, een Grieks eilandhuis alsof dat huis er al eeuwen staat. Precies die uitstraling creëren. We stapten ook af van de typische standaardkleuren wit en blauw. De aardekleuren, oud roze en zelfs rood-paarse tinten van de Porfyra schelp, zijn de eilandkleuren van Kythira.

De (ruwe) hand van de meester

Panajiotis was er meesterlijk in om aan een pand iets zachts te geven door er diverse rondingen in aan te brengen. Dan gleed hij met zijn grote ruwe bouwvakkers handen voorzichtig over de gladde randen van een muur alsof Afrodite zelf in al haar schoonheid voor hem stond.

April 2014 is hij overleden. Yamas, op veel Licht en Ruimte in ieders leven!