Kalo xeimona!

Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig op het eiland Patmos.

Zo, we hebben het weer overleefd, de augustus maand in Griekenland. Mens toch, wat een maand. Heet hier en druk op het eiland. Van alles veel teveel. Teveel mensen, teveel auto’s, teveel drukke Italianen en teveel Grieken uit Athene met hun drukke energie. En dan de hitte, zweten en plakken bij alles wat je doet. De dieren liggen voor pampus, die weten wat ze moeten doen, stil blijven liggen. We schoren Dotjes haar weer af en ze zwemt, ja, ze zwemt nu zelf! Bravo Dotje. Het is onvoorstelbaar dat dit eiland na augustus weer normaal is. Want in het weekend na Maria ten Hemelopneming komt de Blue Star Ferry twee keer op een dag om veel van die mensen in één keer mee te nemen. Terug naar hun eigen drukke leven in hun bakken van auto’s.

Arky island

Dit jaar deden we het beter. Op de zondagen ontvluchtten we ons eiland. We varen dan naar het kleine eilandje Arky. Een uurtje varen bij ons vandaan en we stappen zo in een andere wereld. Arky is een oase van rust. Het eilandje heeft 40 inwoners en 1.000 geiten. Iets rustigers kan je je bijna niet voorstellen. In de zomer leggen er enkel wat plezierboten aan.

Er is een dorpspleintje met twee taverna’s aan zee. Het is zo’n feest om in één van die taverna’s te lunchen en te kijken wat er zich afspeelt op de kade. Het eilandleven uit een boekje. Oma zit in de open keuken de aardappelen te schillen. Kinderen spelen op het pleintje, een jongetje van nog geen tien rijdt op een scooter voorbij. Auto’s zie je er niet. Een man slaat een octopus honderd keer op een steen om de inkt te verwijderen. Plezierboten van andere eilanden gooien de ankers uit aan de haven waar we zitten. De twee eigenaren van de restaurants strijden om het hardst de mensen binnen te krijgen voor de lunch.

Uren kunnen we zo zitten, we komen helemaal tot rust. Dot mag loslopen en scharrelt over het pleintje om met een zucht in de schaduw neer te ploffen. Bakje water erbij. Na de lunch zwemmen we in de turquoise zee. Om half zes nemen we de boot terug naar Patmos, helemaal opgeladen. Heerlijke augustus dagen zijn dat.

Verdriet

In de augustus maand van dit jaar sterft plotseling de liefste Griek die wij kennen. Dus moeten we voor het eerst naar een Griekse begrafenis. Dat is nog eens iets anders dan in Nederland natuurlijk en omdat we de regels hoe te handelen niet kennen, besluiten we maar net te doen als iedereen. Helemaal in het zwart gekleed gaan is nummer één. Ik had maar één zwarte jurk om aan te doen, maar die heeft blote schouders. Dat leek me een beetje ongepast. Dus doe ik er een jasje over. En dat met die hitte. Tot mijn stomme verbazing zie ik later veel blote schouders. Om over decolletés maar te zwijgen. Doordat we zo bezig zijn met wat we moeten doen of juist niet doen vergeet ik de overledene een beetje.

We zijn danig aangeslagen door alles eromheen. Maar ik voel met mijn hart dat hij me dat wel vergeeft, en blij zou zijn met onze komst. En daar gaat het tenslotte om. Bloedheet is het de dag van de begrafenis, wanneer de kerkdienst begint om zes uur ’s avonds. De kerk is bomvol. Vrouwen met waaiers zitten in de kerkbanken langs de muren. Dus ga ik eerst maar naast zo’n waaier zitten. Ik raak mijn partner meteen kwijt in de drukte. In het midden van de kerk staat de kist, vol met bloemen. Iedereen schuifelt erlangs. Ik besluit maar mee te gaan schuifelen omdat ik niet goed weet wat ik anders moet doen. Ik zie dat mensen de kist kussen en de iconen, maar dat sla ik over.

Dan kom ik bij de familie om te condoleren. Indrukwekkend in die bomvolle kerk. En zo sta je weer buiten waar iedereen bijeen komt om een erehaag te vormen wanneer de kist naar buiten komt. Een lange stoet loopt achter de baar aan naar het kerkhof. Dwars door het stadje en langs alle terrassen. Langs de zee. Zíjn zee. Ik ben blij dat we langs zijn zee lopen. Hier kwam ik hem zo vaak tegen. Zoals in Nederland alles vrij ingetogen gaat, geeft hier de familie zich helemaal over aan het verdriet. We zijn zwaar onder de indruk.

Airbnb

Onze buren hier wonen in Athene en komen alleen in augustus. Dit jaar bedachten ze iets nieuws. Ze hebben geld geroken en hebben hun huis op Airbnb gezet. Zelf bleven ze thuis in Athene. Iedereen huurt en verhuurt tegenwoordig via Airbnb. Oneerlijke concurrentie volgens mij voor alle hotelletjes. Want die betalen belasting, veel Airbnb mensen niet. Het maakt ook dat reguliere verhuurders die verhuren aan toeristen nauwelijks nog rond kunnen komen. Want mensen boeken via internet tegenwoordig.
Het beeld van de mensen aan de kade die klaar staan met hun bordjes als de boten aankomen om een kamer te verhuren verdwijnt ook langzaamaan.

Dat typische mooie Griekse beeld wat iedereen kent als je met de boot op een Grieks eiland arriveert wordt verdrongen door Airbnb. Dat maakt mij wel triest, zulke veranderingen. Onze buren verhuurden dit jaar hun huis aan Italianen en wat een onrustige energie brachten die op onze normaal zo stille berg. Van mij mogen ze dat hele Airbnb gedoe afschaffen. Ik heb te doen met de kamerverhuurders, de hoteliers die toch al zo’n moeite hebben het hoofd boven water te houden.

Riem

In augustus komen we het strand oplopen beneden aan onze berg. Er zit een bitchy toeriste en ik zie haar al kijken naar ons. En ja hoor, we zitten nog maar nauwelijks of ze heeft de politie gebeld. En voor het geval dat die niet snel genoeg komt ook maar de kustwacht. Die kustwacht kwam eerst. Blabla-verhaal houdt die man. Honden moeten altijd een riem en een hondenpaspoort bij zich hebben zegt hij. Gek dat Dot die niet bij zich had toen ze na een jaar alleen op straat zwerven ons adopteerde! Toen kwam er ook nog een politieagent het strand oplopen. Die voelde zichzelf een beetje voor gek staan geloof ik want die zei niets. Op mijn vraag waar Dot dan wel mocht zwemmen kwam het antwoord ‘nou overal’. Als er maar geen tut is die klaagt.

Maria

Augustus. De meloenen zijn rijp, de vijgen kunnen geplukt worden. Het zeewater is heerlijk en de wind is gewoon warm als je op je scooter rijdt. We noteren 15 Augustus, Maria ten Hemelopneming. Wat in Nederland Maria Hemelvaart heet, is een van de grootste feesten in de orthodoxe kerk. Maria is voor de Grieken hét symbool van hoop en vertrouwen. Panagia wordt dan ook op Patmos uitgebreid gevierd. Ieder jaar is er een processie door Chora. Door de smalle straatjes en steegjes volgen de inwoners van het eiland (en de buitenlandse toeristen en/of gelovigen) de monniken, die met de icoon van Maria voorop gaan. Hier en daar wordt gestopt om te bidden. In de deuropeningen van de weinige huizen die nog door Patmianen worden bewoond, staan vrouwen die rozenwater over je heen sprenkelen intussen mompelend tou xronou (wat tot volgend jaar betekent). Het maakt me altijd zo blij, zo’n soort zegening doet bijna een belofte naar de toekomst. Volgend jaar, zelfde plaats, zelfde tijdstip. Afgesproken!

Kalo xeimona!

Op 30 augustus eten we ’s avonds in het restaurant van Yannis. Als we weggaan roept hij ons nog even de keuken binnen. We krijgen een glaasje rakomelo. Yannis drinkt met ons mee. ‘Kalo xeimona’, zegt hij. Op een mooie winter, we proosten. Zo, de augustus maand zit erop. Welkom september! De mooiste maand van het jaar. De temperatuur is heerlijk, niet te heet meer, het zeewater is lauw. De toeristen die nu aankomen zijn de types die de rust opzoeken. Je kan weer gewoon naar een restaurant zonder een tafeltje te moeten boeken. September is de maand waarin het klassieke muziekfestival weer begint. De maand van de zwoele zomeravonden. De maand van veranderend licht, granaatappels die beginnen te rijpen. Onze oleanders bloeien voor de tweede keer en de druiven kunnen worden geplukt. September waarvan de Grieken nu al zeggen kalo xeimona, maar waar wij nog genieten van de zomer.

 

Marion Teixeira

Na vele rondreizen door Griekenland raakte Marion verliefd op het eiland Patmos, waar ze lange tijd heeft gewoond op een berg dichtbij de zee. Het unieke karakter en de mysterieuze sfeer van het eiland gaf de doorslag. Zonder televisie en stress van buitenaf. Haar kijk op het Griekse leven deelt ze ditmaal vanaf Lesbos in haar gastblogs.

One thought on “Kalo xeimona!

  • Wat een mooi schrijven Marion. Morgen varen we naar Patmos, samen met jullie na heerlijke dagen op Lipsi. Ook zo rustig en mooi. Ook wij zijn verliefd op Griekenland, op de rust en de prachtige blauwe baaien met het heldere water. Geniet, zeiden jullie vanavond toen jullie weg gingen en wij nog aan ons diner begonnen. Nou… dat doen wij! Met volle teugen!
    Bram en Ine Paauw

    Beantwoorden

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *