Ik vertrek!

Een bijdrage van Anita Snippe, woonachtig op Kythira

Het was eind augustus 2004 toen wij voor het eerst voet zetten op Kytheriaanse grond. Voor twee weken zonvakantie op een Grieks eiland waar wij nog nooit van hadden gehoord. Het was dan ook puur toeval, of beter gezegd puur geluk, dat wij Kythira hadden gevonden. En dat ging simpeler dan je denkt. Gewoon de kaart van Griekenland erbij pakken. De ogen sluiten, even zwaaien met de wijsvinger in de lucht en dan land je op…Kythira!

Aantrekkingskracht

Een paar jaar later kwamen we nog eens terug. Want dat groene en rustige eiland gelegen boven Kreta was toch gerust apart te noemen. Zo apart dat het als een magneet aan ons trok. Toentertijd, voor de tweede keer terug op het eiland wisten we het meteen: hier willen we wonen. En werken! Er waren wat obstakels. Immers, we spraken geen Grieks en we kenden er nagenoeg niemand. Overigens was dat bij diverse eilanders precies andersom, je bent meteen hun ‘best friend’. Het voelt ook zo gemeend als ze dat zeggen, waardoor we ons zeer welkom voelden.

Nadat we plannen hadden gesmeed werden de ouders ingelicht. En hadden we een cursus basis-Grieks gevolgd bij Omilo in Nafplio. Met aansluitend een cursus Grieks aan de open universiteit in Groningen waren we inmiddels twee jaar verder. Ondertussen werd iedere vakantie aan ‘Het Eiland’ besteed en hadden we al vrij vlot een schattig traditioneel eilandhuisje gekocht. Huren kwam gewoon niet in ons op met een achtergrond als financieel planners. Ons pakhuis in Groningen stond in de verkoop en we zagen dit eilandhuisje van 20 vierkante meter (de grootte van een slaapkamer zeg maar) als een goed begin. En als iets tijdelijks.

Best friends

Dit kabouterhuisje kochten we tezamen met een ernaast gelegen hokje. Daarmee hadden we ineens 37 vierkante meter woonoppervlak. In het hokje met half open dak, dat inmiddels al jaren dienst deed als geitenstal, had ooit een schoenenlapper zijn bedrijfje had gehad. Aldus onze ‘best friend’, de makelaar met zijn pretoogjes. We wilden de twee ‘hokjes’, de geitenstal en de kamara (een gebogen ruimte), met elkaar verbinden. Een dak op de geitenstal was ook wel prettig dus er was een bouwvergunning nodig. Een ingenieur die dat regelt. Een aannemer die kan renoveren. Een advocaat voor de aankoop. Een belastingadviseur, en… ineens hadden we heel veel ‘best friends’ en werden we overal met open armen ontvangen.

Het was in de periode van de vele vele stakingen in Griekenland, inmiddels 16 jaar geleden. Internet was nog nauwelijks op het eiland te vinden. Alleen in de internetcafe’s. Dan zaten we daar goed en wel binnen om het een en ander uit te zoeken en om wat mailtjes te versturen, ging het elektriciteitsbedrijf in staking. De winkels deden de deur op slot en wij? Wij konden dan maar beter de wandelschoenen aantrekken of aan zee verpozen want zo’n staking ging uren duren. Veel overheidsdiensten in Griekenland waren destijds aan het staken, dat gold ook voor de afdeling bouwvergunningen. Helaas!

Onthaasten

Kortom de traagheid van dat nieuwe bestaan op een Grieks eilandje, kwam als een tsunami over ons heen. En dat was best wennen, heel erg wennen. Uiteindelijk kwamen we toch in een huurwoning terecht. Het enige dat wel vlot verliep was de verblijfsvergunning, die ontvingen we binnen twee maanden met een allerhartelijkste handdruk van politieman Petros. En zo voelden wij ons weer heel erg welkom.

Trouwens, met het Griekse kabouterhuisje is het helemaal goed gekomen. De huidige eigenaren wonen in het buitenland maar hun ouders zijn afkomstig van Kythira. Zie daar, de cirkel is weer rond.

Meer weten over hun plekje op Kythira? Kijk dan op eengriekseiland.nl