Heimwee
Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig in Griekenland
Hoe beschrijf je een gevoel van heimwee? In het Grieks wordt het zo mooi gezegd μου λείπεις. Jij wordt gemist door mij. En dat weten de Grieken zo mooi te omschrijven in dat ene zinnetje zodat het meteen de kern van de zaak raakt.
Doordat we net terug waren uit Griekenland in februari om wat spulletjes op te halen en wat dingen te regelen in Nederland zijn we vast komen te zitten hier. In het begin toen corona uitbrak konden we eenvoudigweg niet naar huis. Het was door Griekenland verboden vanuit Nederland te komen. Dat was een vreemd gevoel, het voelde eerst bijna als een afwijzing maar wel een begrijpelijke afwijzing.
Achtergrond
Maar toen op 15 juni de grens weer opende waren wij er inmiddels niet meer zo van overtuigd dat we met plezier in een vliegtuig wilden stappen. Dus overwogen we met auto en hond via Italië te reizen. Ware het niet dat onze auto natuurlijk in Griekenland staat. En er gebeurden ineens zoveel dingen in onze familie dat het maar goed was om hier te zijn.
En zo raakt Griekenland en ons leven daar wat op de achtergrond. Werk hebben we ook niet daar deze zomer, geen toeristen dus geen enkele behoefte aan gidsen. Dus zingt de heimwee rond in mijn hart. Hij zingt met golvende bewegingen op en af als eb en vloed aan de Nederlandse stranden.
Soms maakt hij me bijna letterlijk ziek. Dan word ik ‘s ochtends wakker met een onbestemd gevoel van verlangen. In gedachten sta ik op in een ander land. Ik loop mijn tuin in, de poezen dansen mee.
In de vroege ochtend voordat de hitte arriveert geef ik de moestuin water. Dat zachte licht, die belofte van weer een mooie dag. Op het zeeterras drink ik mijn thee, er is alleen maar stilte op onze berg. Op het geluid van de geitenbelletjes na, Yannis is op pad met zijn kudde ook voor de hitte komt.
De kleur van Griekenland
De zee is stil, λάδι noemen de Grieken het. Zo glad als olijfolie. Het duurt nu nog even voor de eerste mensen beneden me aan het strand verschijnen, kleine stipjes op het pad. Wat kan ik dat eenvoudige leven missen. Het trage ontluiken van een dag. De kleine fijne dingen van het leven onder de Griekse zon.
Op mijn scooter naar het stadje rijden om bij het groentestalletje van Pedro wat fruit en eitjes te kopen. Op het pleintje zit een vriendin achter haar kopje koffie, ze wenkt me. Ons pleintje is dé sociale ontmoetingsplaats net als de super van Theologia overigens. Of ik stop bij het winkeltje van mijn vriendin Doris.
We zitten buiten voor de deur in de schaduw en kijken naar de boten die een nieuwe lading toeristen uitspugen. Even is het dan druk op de kade, daarna keert de rust weer. Omdat Patmos maar 35 km² groot is en alle wegen zich langs de zee slingeren is er altijd dat spectaculaire uitzicht als ik weer naar huis scooter. Ik ken geen ander Grieks eiland met zulke betoverende uitzichten. Iedere keer als we mensen een rondleiding geven zien we de schoonheid ook weer door hun ogen.
De kleur van Griekenland, wat kan ik de kleur van Griekenland missen. Het intense licht waardoor alles in mijn leven lichter lijkt. Vanuit Nederland denk ik aan mijn kleine rots in de intens blauwe zee. Ik bid ervoor dat iedereen gezond mag blijven. De aantallen van besmetting met het coronavirus lopen dramatisch hard op in Griekenland momenteel. Dat kon natuurlijk niet uitblijven na het openen van de grenzen maar laat dit gedoe mijn kleine eiland overslaan waar er geen enkele medische voorziening is.
Maria
Het is augustus, 15 augustus is een belangrijke dag in Griekenland. Maria ten Hemelopneming. Bovendien mijn naamdag, het blijft speciaal een naamdag te hebben. Patmos, wat het tweede Jeruzalem wordt genoemd, stroomt vol met pelgrims onder normale omstandigheden.
In heel Griekenland wordt 15 augustus uitbundig gevierd en op Patmos is het één van de hoogtepunten der religieuze feesten. De processie door Chora is een hoogtepunt in het jaar.
De smalle straatjes lopen vol mensen, ieder jaar liepen we mee. Dit jaar zijn alle processies afgelast, het zal stilletjes zijn in Chora. Voor ons ook dit jaar, het coronaverhaal zette ons leven op zijn kop. Het huis op de berg staat leeg, de poezen zijn opgevangen door mijn Griekse buurvrouw. Af en toe stuurt ze foto’s, ze zien er welvarend uit. En zo nu en dan stuurt ze foto’s mee van onze baai. Een diepe zucht ontsnapt me.
Ik denk aan de stilte, de stille avonden op ons terras, alleen maar sterren aan de hemel. Geen enkele lichtvervuiling. Een bootje heeft aangemeerd en blijft deze nacht liggen. We kijken geen tv en missen niets. Weinig nieuws komt binnen op die manier. Ons nieuws halen we uit de stand van de sterren. Een enkele mug begint om me heen te zoemen, tijd om naar binnen te gaan om te gaan slapen. Want morgenochtend begint de dag weer vroeg.
Gezondheid voorop
Blijf gezond mijn Griekenland. Mijn gebeden gaan ook uit naar alle vluchtelingen in de kampen die opgesloten op het moment en waar we eigenlijk weinig tot niets meer over horen. Onlangs is bekend gemaakt dat er voor reizigers uit verschillende landen een negatieve coronatest nodig is om Griekenland binnen te komen. Daar prijkt Nederland weer op die lijst. De test moet 72 uur vooraf zijn afgenomen op eigen kosten hier in Nederland. Ik weet niet of dit het toeristenseizoen helemaal de nek gaat omdraaien.
Maar ik geloof wel dat Griekenland de juiste keuze maakt. Gezondheid voorop.
Μου λείπεις.
