Dimitrios

Een bijdrage van Marion Teixeira, vanaf Lesbos

Al voordat we naar Griekenland vertrokken hadden we besloten eens een tijdje zonder internet en televisie te gaan leven. Eigenlijk net zoals we dat op Patmos deden, hoewel we daar wel een internet aansluiting hadden. Nu allebei niet hier. Midden in het seizoen van de serie over boeren die een vrouw zoeken. Ja ik geef het ruiterlijk toe, ik keek daar ontspannen naar. Maar voor de laatste aflevering op tv was vertrokken wij.

Nu zou ik nooit weten hoe het afliep met Maud en de boer van wie ik de naam nu niet meer weet. Inmiddels na iets meer dan zes weken is de conclusie dat het zonder internet en televisie wel even afkicken is. We waren in Nederland toch behoorlijk gewend geraakt aan de luxe van even op een knop te drukken en alles is er gewoon. Maar langzaamaan word het wel weer steeds stiller in mijn hoofd. Al dat nieuws wat dagelijks tot je komt neemt enorm veel energie van je weg. Nu is er alleen de stilte.

Mijn kantoor

Als ik iets moet doen, een blog schrijven bijvoorbeeld, of de correcties voor de proefdruk van mijn boek dan doe ik dat thuis. Sinds we hier zijn is een terrasje af en toe mijn kantoor. Daarvandaan verzend ik wat nodig is en meteen daarna klap ik resoluut mijn tablet dicht om rond me naar het Griekse leven te kijken. Overigens zie ik veel toeristen en veel Grieken op hun telefoon kijken op mijn terras/kantoor. Maar om bij het internet- en televisieloze leven te blijven, ik kan het echt iedereen aanraden eens een tijdje uit te zoomen.

Milieu

Ik vind Lesbos een schoon eiland. Niet echt veel troep zoals oude auto’s langs de wegen. Maar erg milieubewust zijn de eilandbewoners nog niet. Niemand heeft een eigen afvalbak, er staan her en der in de wijken containers waar je alles in kan gooien. Door elkaar wel te verstaan, afvalscheiding is er niet bij. De poezen die rond de bakken leven zijn er blij mee, ze krabben de zakken open op zoek naar voedsel.

Bij ons worden de bakken die op de hoek staan dagelijks geleegd. Ik kijk altijd met bewondering en huivering naar de mensen die dat werk moeten doen. Opengekrabde vuilniszakken stinken behoorlijk. Ergens is er wel vaag een idee dat je afval zou kunnen scheiden. Bij mijn weten zijn er drie milieubakken in ons dorpje. Maar die heeft de gemeente net buiten het dorp geplaatst en welke dorpsbewoners gaan nu met hun afval een eind lopen?!

Katten doorzoeken de afvalbakken op Lesbos voor voedsel

Plastic

Sinds juli 2018 mogen er geen plastic zakjes meer worden meegegeven in de supermarkt en moet je ervoor betalen. Dat is een klein goed begin om mensen wat milieubewuster te maken. Voorheen werden de zakjes bij bosjes meegenomen om thuis te gebruiken voor van alles en nog wat, van zakje in je emmertje in het toilet tot tuinafval in weggooien. We waren afgelopen week in een grote supermarkt in Kalloni. Op de groenteafdeling konden we kiezen. De tomaten in een papieren of plastic zakje doen, ze hingen er allebei. Wij kozen uiteraard voor de papieren zakken. Het meisje wat onze boodschappen bij de kassa afrekende was het daar duidelijk niet mee eens. Ze deed doodleuk al onze papieren zakken in een plastic exemplaar.

De kleermaker

Dimitrios, de kleermaker in zijn atelier op Lesbos
Dimitrios Mandanis in zijn atelier op Lesbos

In ons buurtje wonen alleen maar Grieken. Dat is goed voor mijn Grieks want niemand spreekt Engels. Eigenlijk is het hele dorpje natuurlijk een beetje een buurtje. Iedereen is een nicht of neef van die weer getrouwd is met of gescheiden van. Iedereen is hartelijk naar ons toe, misschien vinden ze ons een beetje vreemd met onze eetgewoonten maar als ze dat al vinden laten ze dat niet merken. Buurtbewoners brengen plantjes voor in de tuin of een bosje munt want nu is het de tijd dat de munt gedroogd wordt voor de wintertijd.

In het dorp waar we wonen is nog zo’n ouderwetse kleermaker aan het werk. We zagen Dimitrios bezig in zijn atelier toen we er langs liepen. Mijn lief heeft een kapotte broek en vroeg natuurlijk of hij die kon maken. En ja, dat kon hij wel. Een paar dagen later stond er ineens een man met een scooter voor ons tuinhek. Het bleek de kleermaker te zijn die de broek op kwam halen.

Hoe weet hij nu waar wij wonen? Dat zal dan wel te maken hebben met het iedereen kent iedereen verhaal. Verbaasd gaven we de broek mee. Zo’n twintig minuten later kwam de kleermaker weer terug gescooterd met de gemaakte broek. Wat kost het vroegen wij? ‘Tipota‘ (niets) zegt de kleermaker met een stralende lach. Dan scootert hij snel verder want hij moet naar zijn tuin om voor de tomaten te gaan zorgen.

Foto’s zijn gemaakt en geplaatst met toestemming van Dimitrios.

Marion Teixeira

Na vele rondreizen door Griekenland raakte Marion verliefd op het eiland Patmos, waar ze lange tijd heeft gewoond op een berg dichtbij de zee. Het unieke karakter en de mysterieuze sfeer van het eiland gaf de doorslag. Zonder televisie en stress van buitenaf. Haar kijk op het Griekse leven deelt ze ditmaal vanaf Lesbos in haar gastblogs.

2 thoughts on “Dimitrios

  • Wat een leuk verhaal! Sommige mensen beweren dat Grieken zo “vriendelijk” zijn voor de toeristen, maar die zijn waarschijnlijk zelf nooit in Griekenland geweest of hebben kennis gemaakt met de bevolking. De mensen zijn gewoon vriendelijk en daar kunnen wij nog wat van leren.

    Beantwoorden
  • Lieve Marion , het was weer gezellig om weer iets van jou en de omgeving te lezen ! Pas wel op voor de felle zon ! Blijf samen genieten van het mooie Griekenland ! Doe de groetjes aan George en Wim ! Jullie veel liefs 💋💋 groetjes Ol

    Beantwoorden

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *