De verademing van Lipsi eiland

Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig op het eiland Patmos.

Langzaam glijdt de Patmos Star (kleine ferry) door het water, hij zal ons in een uurtje varen naar het nabijgelegen eiland Lipsi brengen. We hebben een korte vakantie geboekt tussen alle werkzaamheden door. We zijn de hitte en het overbevolkte Patmos van de zomermaanden juli en augustus ook een beetje beu. Teveel mensen, teveel auto’s, teveel drukke Italianen in te kleine bikini’s en zwembroeken van alles veel te veel.

Drukte

De Patmos Star zit vol, een groep kakelende Grieken hebben juist vandaag ook besloten een dagje op en neer naar Lipsi te gaan. Met moeite vinden we een zitplaats op een houten bankje aan het begin van de boot. De Griekse families hebben zin in hun dagtochtje, ze zitten nauwelijks stil en lopen steeds van de ene plek naar de andere. Druk pratend en koekjes uitdelend. Ik probeer me af te sluiten van al dat lawaai wat nog niet gemakkelijk is. Dotje, onze hond, ligt aan onze voeten wat het voor haar ook niet echt gemakkelijk maakt. De Grieken moeten constant over haar heen stappen, wat haar erg onrustig doet opstaan steeds. Maar na een uurtje varen naderen we het mini-eiland Lipsi.

De gebruikelijke drukte op de kade als de boot aanlegt. Mensen willen op en af de boot, liefst allemaal tegelijkertijd. Auto’s toeteren, er staan kamerverhuurders klaar op de kade. Dapper houden ze hun bordjes omhoog op zoek naar die ene toerist die met ze mee wil. Nog een hele klus sinds airbnb zo in opkomst is, ik heb met ze te doen. Postzakken worden op de boot gezet, pakketten met van alles en nog wat eraf gehaald. Geamuseerd blijf ik kijken tot de groep Grieken uit Patmos de boot heeft verlaten. Dan ga ik ook naar beneden met het hondje. We hebben onze scooter meegenomen en mijn lief staat ons al op te wachten op de kade. Ik zag hem van de boot af rijden.

Welkom

Ook wij hebben een kamer geboekt, telefonisch. Dus niet via airbnb, dat boycot ik. We hebben op de gok een kamer geboekt bij Michaelis Studio’s wat een goede gok blijkt te zijn. Maar de eerste aanblik van Lipsi komt bij mij niet echt vriendelijk binnen. Aan de kade is het gebruikelijke café waar je normaal gesproken welkom wordt geheten. Waar je je koffers neer kan zetten als je op de boot wacht en waar iedereen elkaar vroeg of laat tegenkomt. Als ik erheen loop zie ik tot mijn verbazing een bordje waar in het Grieks opstaat dat een σκύλος (skilos: hond) verboden is. Nog nooit zoiets gezien in Griekenland. En dan een bordje dat je je koffers maar ergens anders moet zien te zetten want daar beginnen ze hier niet aan. Ik maak een foto van het bordje over de hond, waarop een blond geverfde feeks naar buiten stuift en me een ‘οχι φοτογραφια’ (niet fotograferen) toesnauwt. Welkom op Lipsi.

Mijn tweede indruk is dat het eiland harder is dan het lieflijke Patmos. Dat komt vooral tot uiting in de stijl van de huizen. Witte huizen, maar allemaal zonder uitzondering met harde knalblauw geverfde deuren en kozijnen. Ehm, ik moet er erg aan wennen nog.

Michaelis maakt de eerste twee indrukken goed. We vinden zijn appartementen aan het eind van de kade met gemak. Naast de bakker had hij uitgelegd door de telefoon, en ja hoor. Een pleintje, een bakker. Kan niet missen. We worden hartelijk ontvangen, de kamers zijn eenvoudig maar brandschoon. Precies wat je op een eiland als Lipsi verwacht. Een klein balkon aan de achterkant met uitzicht op de witte huizen met de knalblauwe deuren.

Rust

Op Lipsi is een kerk, daar waren onze bootgenoten op weg naar toe. De Agios Ioannis kerk. De klokkentoren en het blauwe koepeldak prijken boven de witte huisjes uit. Er even helemaal tussen uit zijn doet ons goed. De rust van Lipsi ook. Er zijn toeristen dat wel maar niet zo veel als bij ons op Patmos in het hoogseizoen. Hier vinden we het authentieke Griekenland terug. Overal zijn kleine baaitjes, bijna uitgestorven. We scooteren het eiland over. We zwemmen in kristalhelder water. Vijftig tinten blauw. Er zijn zesentwintig strandjes op Lipsi, geen zonnebedjes of parasols, alles puur natuur.

Het eiland heeft maar één dorpje dus dat brengt ook meteen rust in je hoofd. Wat winkeltjes, een supermarkt of twee, een sponzenverkoper op de kade. Aan de rand van het dorp is een kaasmakerij. Natuurlijk kunnen we hier de geitenkaas proberen. En dan is er de door een familie gerunde bakkerij Kristalli waar het vers gebakken brood zo uit de houtoven komt. We vinden een honingmakerij waar de honing vermengd wordt met tijm. We kopen een pot voor zoonlief die imker is in Nederland. Benieuwd wat hij ervan zal vinden. Op Lipsi is sinds 2013 een wijnmakerij Lipsi winery die je kan bezoeken.

Icoon

Op het hoogste punt van het eiland vind je de Panagia tou Charou kerk die er rond 1600 werd gebouwd. Er is een bijzondere icoon te bewonderen waarop Maria het lichaam van Jezus in haar armen houdt. De kerk staat bekend om het wonder van de ‘lelies’. In 1943 werd er een bos lelies achtergelaten die vier maanden later weer begonnen te bloeien. Sindsdien gebeurt dit vaker dus komen de gelovigen hier op 23 augustus bij elkaar. In het kleine haventje liggen de zeiljachten broederlijk naast de vissersbootjes. Octopussen hangen er te drogen. Poezen liggen slaperig in de zon.

In de avond gaan we uit eten, we zijn immers op vakantie. Er zijn ons twee restaurants aangeraden en we proberen de eerste avond een trendy restaurant. Het is er vol, toeristen van de zeiljachten. Geen Griek te bekennen dus we twijfelen nog. Handig worden we binnen gepraat door de ober. Nou goed, we zitten aan een leuke tafel. Het eten bekoort ons niet, de mensen rondom ons ook niet. Als we het restaurant verlaten duik ik elegant de trap af. Trede niet gezien. Ik doe maar of ik dat altijd doe ten aanzien van een vol terras met mensen die zitten te kijken. Ik maak een buiging en maak dat ik wegkom.

Pefko

Maar dan! De tweede avond. Aan de kade is een Grieks restaurant, het tweede wat ons aangeraden was. Een voltreffer. Nergens hebben wij in Griekenland ooit zo heerlijk gegeten. Alles klopt. Van de ontvangst door de eigenaar Nikos, tot de tafels die op diverse niveaus een schitterend uitzicht op zee geven. Tot en met de echte Griekse authentieke keuken. Mijn lief eet kleftiko en het schaaltje waarin het opgediend wordt is alleen al een feest. Mijn huissalade is een plaatje en zo ontzettend lekker. En tussen al dat lekkers vermaakt en verwent Nikos al zijn gasten. Pefko heet het restaurant en echt, ik kan het iedereen aanraden.

Na drie dagen Lipsi zijn we helemaal opgeladen en moeten we helaas terug naar huis. We rijden het welkomstcafé met een boog voorbij. De eerste indruk is niet altijd de juiste. Lipsi is een verademing. Prachtige natuur, vriendelijke mensen, kristalhelder water. We kunnen er weer tegen, de rest van de maand augustus.

Mijn tips voor Lipsi:

• Platis Gialos: het strand heeft kristalhelder water, is niet groot maar de taverna is prettig. Pal aan zee, mooi uitzicht, typisch Grieks eten.
• Een bezoek aan de Agios Ioannis kerk.
• Een wandeling tot aan het Agios Nikolaos kerkje aan de zuidoostelijke kust.
• Een bezoek aan de Panagia tou Charou kerk.
• Eten bij Pefko. Toprestaurant, 10 sterren als dat kon.