De stille, heilige week op Patmos

Een bijdrage van Marion Teixeira, woonachtig op het eiland Patmos.

Patmos is een heilig eiland waar de apostel Johannes geleefd heeft. Meteen als je hier voet aan wal zet voel je de mystieke energie. Patmos is bekend om het Johannes-klooster, gebouwd in 1088. Maar vooral doordat de apostel Johannes hier de Apocalypse schreef, het laatste boek van het nieuwe testament. Patmos is door Unesco tot werelderfgoed verklaard. De afgelopen dagen werd hier naar Pasen toegeleefd. Deze dagen worden intens gevierd. Pasen op Patmos.

Uitbundig en ingetogen

Het is stralend weer. Al de hele stille week. Pasen is het grootste feest in Griekenland. Waar wij kerstmis als hoogtepunt hebben is dat hier het paasfeest. Uitbundig en ingetogen tegelijk. Ingetogen de hele week voor Pasen. Veel kerkdiensten. We begrijpen zoveel meer nu van de orthodoxe kerk. Zingende monniken, sfeervol. Het is meteen hartstikke druk op ons eilandje vanwege de vele pelgrims. De hele grote stille week komen er mensen aan.

Op witte donderdag is er de voetwasssing op het centrale plein van Chora. De abt van het klooster wast de voeten van de priesters, twaalf stuks, die de twaalf apostelen symboliseren. Dit schouwspel vindt enkel plaats in Jeruzalem én op Patmos. Daarna wordt het laatste avondmaal nagespeeld. Het is zo druk op het plein met pelgrims dat je nauwelijks een goed plekje kan vinden. Of je moet er al om zes uur gaan staan, vooraan dan. De Griekse notabelen hebben natuurlijk wel een ereplaats op stoelen. De gewone mens moet staan. In de brandende zon op het plein.

Goede Vrijdag, de dag dat Jezus stierf aan het kruis, gaan de kerkklokken in een traag ritme. Een monotoon en rustgevend geluid. Over het hele eiland. Devoot. Zaterdagavond is er de grote ontmoeting op het centrale plein. Iets voor twaalf uur komt de abt van ons klooster met een brandende kaars uit de kerk en geeft het Licht door aan alle mensen op het plein die een kaars vasthouden. Een feest van lichtjes. Daarna precies om twaalf uur barst het vuurwerk los, de boten blazen de scheepshoorn, kortom tijd voor mij om naar huis te gaan met de hond. De knallen zijn oorverdovend.

Het licht

Toen ik deze week van onze berg naar beneden liep zag ik de schattige kleine pasgeboren geitjes aan een boom hangen.  Ach Jezus, geslacht. Op paaszondag mag er weer gegeten worden na 40 dagen vasten. Gegeten? Gevreten meer. Uitbundig wordt de verrijzenis gevierd. Maar om nou die lieve kleine geitjes te slachten die ik steeds vanuit mijn huis zag huppelen? Barbaars in mijn ogen. Zondag staan overal de barbecues aan. In iedere straat. Mensen vieren feest. We zijn terug naar het LICHT. Nou ja, wij als mensen dan. De geitenkinderen zien (hopelijk) een ander licht.