De golf van Geras

We rijden naar het zuiden. Naar de golf van Geras. Net als vogels die naar het zuiden vliegen moet ik weer gaan, het kan niet anders, mijn hart wil die kant uit. En ja, meteen als we de afslag nemen en de hoofdweg naar Mytilini verlaten klopt werkelijk alles weer, iedere keer. Het is net of er een plaatje wordt omgedraaid. Want daar ligt de zee voor ons, de intense blauwe zee die langs de kustweg met ons meeglijdt. We zijn thuis.

Puur

Dit stuk van Lesbos kent nog geen massatoerisme. Wellicht omdat we net uit het drukke noorden komen valt de rust ons steeds als eerste op. We drinken koffie aan het strand, de lekkerste cappuccino die ik dronk op Lesbos maar dit terzijde. Eigenlijk kunnen we zo uren blijven zitten. De kristalheldere zee, de rust, de serene stilte zijn de eerste dingen die opvallen. Oude mannen zitten onder een boom te keuvelen, de plaatselijke nieuwtjes worden uitgewisseld. Oudere vrouwen doen hetzelfde maar dan in zee, een groepje van vier staat in zee te babbelen, hun witte hoedjes deinen boven het water uit. Dit is het Griekenland wat we kennen en omarmen.

Olijfboomgaarden overheersen het achterland, ze komen bijna tot aan de zee en geven een magische luchtspiegeling. De olijven zijn een belangrijke bron van inkomsten. De visserij ook nog, overal langs de kust zijn pittoreske haventjes.

Huis

We worden geattendeerd op een huis wat te huur of te koop lijkt te staan. Pal aan zee. We gaan op onderzoek en vinden de eigenaars, om zes uur zijn we welkom om het huis van dichtbij te bekijken. Zes uur, dan drinken de Grieken koffie, dus we vermoeden dat dit tijdstip niet voor niets is gekozen. En ja hoor, dat vermoeden blijkt helemaal waar te zijn.

Als we het tuinhek doorkomen zitten er op de veranda vijf in het zwart geklede oude vrouwtjes helemaal klaar voor de buitenlandse bezoekers. In het zwart gekleed gaan betekent dat het vijf weduwes zijn. Tien paar kraaienpootjes nemen ons vanuit gerimpelde gezichtjes nieuwsgierig van top tot teen onderzoekend op. Het blijken allemaal zussen van elkaar te zijn, daarom lijken ze ook zoveel op elkaar natuurlijk. Zijn ze speciaal ingevlogen om ons te bekijken!? Katse katse (ga zitten) klinkt het vanuit vijf monden tegelijkertijd.

Zoete zussen

Ze zijn een beetje verrast dat we wat Grieks spreken, de op en aanmerkingen verstommen meteen. Mierzoete koffie en schaaltjes glyka (mierzoet gebak)worden gepresenteerd. Natuurlijk neem ik dapper een slokje en een hapje. Overdosis suiker, niet gaan hyperen nu. Dan komt er een enorme SUV terreinwagen de poort door en daar stapt zus nummer zes, ook al in het zwart gekleed moeizaam uit aan de arm van haar zoon die wordt voorgesteld als de zakenbehartiger van alle tantes. Ze loopt moeizaam de veranda op en laat ze zich in het laatste vrije plastic tuinstoeltje zakken. Beleefdheden worden uitgewisseld en dan eindelijk tot de kern van de zaak. Willen ze het huis verhuren of verkopen of zelf houden misschien? Iedereen begint door elkaar te kakelen, een kippenhok is er niets bij.

Ondertussen prijst de zoon/neef het huis uit volle borst aan maar vertelt of verspreekt zich dat het in de winter onbewoonbaar is doordat het regenwater vanuit de bergen het huis onbereikbaar maakt, de tuin blank komt te staan en God weet het huis ook. De tantes wisselen veelzeggende blikken onderling om zoveel onnozelheid van hun zoon/neef. Na de koffie nemen we afscheid. Twaalf paar oogjes kijken ons na als we de veranda verlaten. Ze prikken in mijn rug, ik kan het niet laten een huppelpasje te maken. Ze staan wel helemaal voor alles wat de golf van Geras te bieden heeft. Het authentieke Griekenland waar het leven net een tandje (tante) langzamer lijkt te gaan. Weinig drukte, nauwelijks toeristen, gastvrijheid.

Perama

In het dorpje Perama waar wij logeren lopen we langs het haventje en zitten we uren op een terras naar de in en uitgaande vissersbootjes te kijken. De rust voelt als een veilige warme deken. Vanuit Perama kan je overigens ook op een bootje naar de overkant stappen. Snelle manier om in Mytilini te komen.

Vroeger was Perama een belangrijke aanvoerhaven voor het achterland. Via de bootverbinding werd letterlijk alles aangevoerd. En vanuit Perama werden er olijfolie, leerproducten en zeep waar de streek bekend om was naar de overkant gevaren. Als je het plaatsje bezoekt voel je haar rijke verleden, de oude fabrieken en magazijnen liggen er nu verlaten bij.

Yorgos

De inwoners rond de golf van Geras lijken wat zachter dan die van bij ons in het noorden. Iedereen maakt een praatje, iederen is even behulpzaam. Als we in een van de dorpjes rondkijken worden we meteen uitgenodigd een glas water te drinken en te rusten op het terras van het huis van de mensen die daar wonen. We maken kennis met Yorgos die een enorme tuin heeft met fruitbomen. Of we even wat willen plukken? IJverig rent hij naar de plaatselijke super om zakjes te halen en zo vertrekken we met drie zakken abrikozen. De volgende ochtend belt hij of we wel genoeg hebben want anders mogen we terug komen. Tot op de dag van vandaag belt hij ons regelmatig als er nieuw fruit te plukken valt. Op dit moment zijn dat pruimen en kleine peertjes die onze buren hier in het noorden ons overigens ook komen brengen.

Een bijzonder stukje Lesbos

Het mag duidelijk zijn, dat stukje Lesbos, de golf van Geras heb ik in mijn hart gesloten. Alles begint meteen te stromen als we langs de kustweg rijden. Dat stuk weg is vlak, ik kan er intens ontspannen en naar de turquoise blauwe zee kijken.

Ga je naar Lesbos en wil je dit prachtige gebied zelf ook ervaren? Enkele tips in de buurt van de golf van Geras:

• de baai van Tarti
• het strand van Fara
• eten in restaurant Bigla in Avlonas, liefst bij volle maan
• voor vogelaars een paradijs, vele soorten bijzondere vogels leven rond de baai